W zasadzie zgodzę się z Tobą, choć te kilka scen (a w sumie jedna) jest naprawdę potężnych i dających kopa tak "głównej bohaterce" jak i widzowi...

Mam takie dziwne wrażenie, że gdy patrzy się na filmy Bergmana przez
pryzmat czasu, w jakim powstawały, łatwo dostrzec tendencję narastania
ponurości i cynizmu.

Jak porównać dzieła typu "Letni sen", "Tam gdzie rosną poziomki" czy
"Siódma pieczęć" (Tak swoją drogą w całej trójce jest motyw poziomek, które
zawsze symbolizują u mistrza drobne, życiowe przyjemności) z "Personą",
"Gośćmi wieczerzy pańskiej" czy "Milczeniem", to łatwo można dostrzec
powolny proces zaniku nadziei oraz sympatii do świata i ludzi.

Wniosek z tego jeden - reżyserzy nie powinni się starzeć! :)

Czy w jakichś filmach jest jeszcze motyw poziomek? To już znak rozpoznawczy reżysera, czy tylko motyw tych trzech filmów?

Nie do końca się z tobą zgodzę. W "Fanny i Aleksander" na przykład, jednym z ostatnich filmów reżysera, z sympatią pokazuje on świat i ludzi.

Ja z kolei zakończenie odebrałem w nieco inny sposób, właśnie bardziej jako pełne cynizmu, goryczy i postanowienia życia z nią, brak woli walki. Główna bohaterka przyjęła do świadomości fakt, że nie jest w stanie zmienić już wiele w swoim życiu, jest za późno aby naprawić błędy. Pogodziła się z tym, że dziennikarz z którym się spotyka nie jest do końca odpowiednią dla niej osobą, w pewien sposób obniżyła oczekiwania wobec niego i nie widzę optymizmu czy nadziei a raczej zakończenie radosne tylko z pozoru, tak jak uśmiech osoby, w której oczach widać oswojenie się z cierpieniem i rozpaczą oraz przyjęcie tych uczuć jako stałej części reszty życia.

Ja skłaniam się bardziej ku interpretacji użytkownika Ulan_Bator, co zresztą sugeruje ostatnia scena filmu, ale oczywiście każdy ma prawo interpretować obraz filmowy po swojemu.