Gdzieś ten jego talent ulatywał. SVEN stawał się nagle równie przezroczysty co przeciętny amerykański operator. To
dziwne, bo w Hollywoodzie zazwyczaj pracował a artystami-plastykami.
Czy to Alanem J. Pakulą (zrobili razem uroczą komedię romantyczną "Zacznijmy od nowa"), dla którego zdjęcia były
arcyważne z artystycznego punktu widzenia. Pakula wraz z wybitnym amerykańskim operatorem GORDONEM
WILLISEM stworzyli obraz Ameryki jakiej dotąd nie widziano , tak pustej, wyobcowanej, jak z Kafki ("Klute", "Syndykat
zbrodni", "Wszyscy ludzie prezydenta").
Czy to Woody Allenem (beznadziejne zdjęcia m.in. do jego "Zbrodni i wykroczeń - bezstylowe, przezroczyste,
zwyczajnie żadne). Znowu kłania się GORDON WILLIS, który tak Allenowi sfotografował "Annie Hall", a zwłaszcza
"MANHATTAN", że trudno się dziwić, że te do dziś uchodzą za najlepsze filmy Allena także od strony plastycznej. Być
może Allen zatrudniał Svena z czystej sympatii i podziwu dla samego Bergmana (podobnie było z Carlo Di Palmą,
którego zatrudniał z szacunku dla Felliniego), tak czy siak miał prawo czuć niedosyt.

Jedyne udane przypadki kolaboracji z Hollywoodem to "Nieznośna lekkość bytu" Phillipa Kaufmana, "Co gryzie
Gilberta Grape'a" Lasse Halstroma (ale to nie bardzo się liczy, bo reżyser był jednak Europejczykiem, Szwedem
nawet:) i przede wszystkim "LISTONOSZ ZAWSZE DZWONI DWA RAZY" Boba Rafelsona - tu Sven faktycznie się
wysilił. Ten wszędobylski brud, szadź, tłuszcz, opary z kuchni, smar samochodowy - to jest coś! I za to pełen
szacunek.

SVEN uchodzi za najlepszego operatora INGMARA BERGMANA - i tu też chyba jednak na wyrost. Bo czyż nie są
najlepszymi także od strony niezwykłej fotografii filmy: "SIÓDMA PIECZĘĆ" i "TAM, GDZIE ROSNĄ POZIOMKI", które to
sfotografował zapomniany dziś niesłusznie GUNNAR FISCHER...

Ale fotografie Svena do "Fanny i Alexandra" faktycznie zasługują na najwyższe uznanie.